Na današnji dan, 31. marta 1876. godine u Vranju je rođen pisac Borisav Stanković, jedan od najpoznatijih srpskih prozaista.
Vranje je do oslobođenja od Turaka bilo orijentalna kasaba izmešanih klasa, vera i nacija. Bogataši su bili age i begovi (predstavnici turske vlasti i nosioci feudalno-spahijskog sistema), kao i takozvane čorbadžije (domaći bogataši). Niži društveni slojevi bili su sitni trgovci, zanatlije, posluga, prosjaci, slobodni seljaci na selu i kmetovi-čivčije koji su radili na imanjima bogataša. Kada su Turci proterani i moć čorbadžija je nestala. Tada je izmenjan dotadašnji način života u Vranju.
Borislav Stanković odrastao je u porodici koja je pripadala čorbadžijsko-spahijskom redu, ali materijalno posrnula u vreme njegovog odrastanja. Odrastao je sa babom Zlatom zbog toga što su mu roditelji rano umrli. Oca Stojana koji je po zanimanju bio obućar izgubio je u petoj, a majku Vasku, ćerku bogatog vranjskog trgovca Riste Grka, u sedmoj godini. Imao je brata Timotija koji je umro u drugoj godini. Baka ga je prehranjivala tako što je šila tuđe košulje.
Dok su se druga deca igrala, on je morao da sazre pre vremena, da se kao siroče sklanja pred svima, da niže vence luka kako bi zaradio koru hleba, kasnije i da se uzmakne od voljene devojke. Pisao je molbe urednicima i knjižarima kako bi nešto zaradio od pisanja. Ćutao je kada su ga ponižavali i vređali. U samoći je tražio utehu. Bila je to teška sudbina puna boli, siromaštva i neuzvraćene ljubavi.
Bio je ćutljiv, škrt na osmesima i povučen u sebe. Često mu je baka pričala o nekadašnjoj slavi čorbadžija. Kroz njene priče upoznao je i zavoleo staro Vranje. Zato se odlučio na pisanje o motivima života iz takvog Vranja.
Njegovi romani i kratke priče živopisno prikazuju živote ljudi sa juga Srbije. Stanković je završio osnovnu i srednju školu u Vranju i diplomirao na Pravnom fakultetu Univerziteta u Beogradu.
Iako je stekao neko zapadno obrazovanje u Parizu, vratio se na svoju rodnu zemlju. Radio je kao činovnik, prvo kao carinik, a kasnije kao poreski službenik u Beogradu.
Tokom Prvog svetskog rata boravio je u Nišu, a kasnije je zarobljen od strane Austrijanaca i proveo vreme u logoru za ratne zarobljenike u Derventi, Bosna.
Po povratku iz internacije u Beogradu, pisao je književne feljtone za okupacione novine Beogradske Novine. Nakon rata radio je u Odeljenju za umetnost pri Ministarstvu prosvete. Stanković je preminuo u Beogradu 1927. godine.
Najpoznatija Stankovićeva dela su pripovetke Stari dani, drame Tašana i Koštana i roman Nečista krv.
Svoju najpoznatiju dramu Koštana objavio je 1902, gde je prvi put u književnom delu koristio vranjski izgovor, što je izazvalo izrazite književne kritike.
Biblioteka, Gimnazija, pozorište, škole u Vranju danas nose ime po njemu. Naposećeniji turistički objekat je muzej kuća u kojoj je điveo pisac u Baba Zlatinoj ulici. Održavaju se i dve značajne kulturne manifestacije Borini pozorišni dani i Borina nedelja.
